Deel 5 reisverhaal

Reisverhaal 5

Korte rit naar Padangbai waar we ingescheept werden in de mahi mahi dewata 
(naam van de boot). Gelukkig een kalme zee en toen de 5 motoren met in totaal 1250pk volledig in gang werden getrokken knalden met een noodgang naar Gili Trawangan.
Sommige van ons bleven binnen en de anderen lagen lekker op het bovendek in het zonnetje. Na 2 uur en twee tussenstops (Lombok en Gili Air) schoof de boot het strand op en via een houten trap hebben we voet aan land gezet.
Onze zware tassen moesten we door het zand heen trekken naar de straat. Overal staan van die gasten die je koffers willen dragen behalve daar.
Het vervoer op Gili is per fiets of per paardenkoetsje (geen gemotoriseerd verkeer toegestaan) die koetsjes waren niet groot en zo was het een koddig gezicht om Babs met vier grote koffers in dat koetsje te zien vertrekken. De rest heeft een stukje moeten lopen. We kwamen aan in een erg mooi huisje met eigen zwembad, 2 slaapvertrekken met badkamers, een grote buiten keuken en kamer. Het enige smetje was dat er geen warm water was of soms helemaal geen water. De beheerder kwam af en toe aan een knopje draaien maar zonder succes. Toen we na twee dagen weggingen kwamen er hulptroepen die waarschijnlijk de hele ketel uit elkaar hebben gehaald. Volgens ons hadden ze de leidingen verwisseld want er kwam regelmatig zeer heet water uit de toiletpot.
Gili is een relax eiland met een prima strand, veel leuke en ook trendy restaurants, shops en de onvermijdelijke Spa/massage salons waarbij sommige niet vies zijn van " bepaalde" nevenactiviteiten.
Na even opgefrist te hebben, hebben we de hoofdstraat verkend en gegeten bij "scallywags" aan het strand. Lekker in de middag rondom ons zwembad gelegen en even bijkomen van de afgelopen dagen. In de avonduren zag het er allemaal nog mooier uit met al zijn verlichting en muziek in de hoofdstraat. Gegeten bij KO-KO-MO, HET restaurant van Gili. We hebben hem eens flink geraakt met de culinaire hoogstandjes en de drank. Heel goed gegeten op een prima locatie aan het strand.
Voldaan naar huis en lekker slapen.
Ook de volgende dag ging ieder een beetje zijn eigen gang, zonnen, wandelen en lezen. Opgedoft voor onze laatste avond op Gili stonden we klaar om te gaan toen ineens op het hele eiland de stroom er af klapte. Geen nood onze gekochte mijnwerkerslampen voor Bromo brachten redding en ook in deze omstandigheden was de hoofdstraat een plaatje met kaars en olie verlichting en iedereen met eigen lampjes. Door diverse kleine generatoren ( komt daar vaker voor dus) kon er wel gegeten worden. Een leuke ervaring rijker doken we ons bed weer in.
We hadden dus geen water maar de ketel naast ons huis maakte wel overuren en piepte en kraakte en toen opeens om 01.00 in de nacht het huis, de ramen en ons bed begon te trillen dachten we dat het hele ding zou ontploffen. Bleek dus een aardbeving te zijn geweest. Dat hoorde wij de volgende ochtend pas van Frits en Wilma (die had al aangekleed naast haar bed gestaan). 
Afgerekend en voldaan zijn we om 12.00 uur weer aan boord gegaan van de boot die met dezelfde snelheid ons weer terugbracht naar Bali. De zee was alleen een stuk ruiger waardoor we het idee hadden af en toe in een kleine achtbaan te zitten.
Taxi genomen die ons naar Lovina heeft gebracht. De natuur daar is veel groener dan aan de westkust.
Het huis was even zoeken maar we kwamen er uiteindelijk wel. Het lag praktisch op het strand en was gebouwd in Balinese stijl. We hadden weer een eigen zwembadje in een weelderige tuin. Dit huis hadden we eigenlijk geboekt om de dolfijnen te spotten maar toen we daar zo veel nare verhalen over hadden gelezen op internet ( dolfijnen werden opgejaagd en overvaren om maar de beste plek voor je klanten te vinden) en ze met tientallen bootjes tegelijkertijd de zee opgaan hebben we hier van af gezien. De avond ervoor hadden we weer heerlijk gegeten en moesten weer lachen toen we de rekening kregen €4,- pp incl.alles, we kunnen er maar moeilijk aan wennen. Een taxi geregeld die ons de volgende dag via een stop naar Sanur zou brengen. Al dagen liepen wij onze hoofden te breken over een beest dat 's avonds, op diverse plaatsen reeds, ons toeriep zonder dat wij erachter kwamen wat het was.
Na veel zoeken op internet eindelijk gevonden, het bleek een tokeh te zijn, een soort gekko die zijn naam dankt aan het geluid dat het maakt... Tokeh.... 
De volgende dag ontbijten rustig inpakken en om 12.00 uur stond onze taxi voor de deur. Frits had in de ochtend nog even een kayakboard van het huis geleend en is even de zee op geweest. 
We wilden op de reis nog even een stop maken bij de Git Git waterval even buiten Lovina. Na de stop en een fikse wandeling kwamen we daar aan en het uitzicht was prachtig. Het was gelukkig niet erg druk dus konden we makkelijk foto's maken van deze 40 meter hoge waterval. Wilma nam het dappere besluit om het water in te gaan voor de nieuwe Fa reclame, maar of het gelukt is.....
Hetzelfde paadje weer terug totdat we een zijpad aantroffen waar op stond dat we in een hutje daar koffie konden drinken. We waren daar wel aan toe dus vol goede moed naar binnen gestapt. Er stonden een paar tafels en stoelen, een aantal zakjes met diverse kruiden, zakjes chips etc. en een kleine fruitwinkel.
Daar kwam oma tingeling aangelopen en vroeg ons wat we wilde drinken. Dit eindige in een soort van Babylonische spraakverwarring wat uiteindelijk resulteerde in het feit dat Babs en Frits de juiste drankjes hadden, Hans een ijscappuccino (bedoeling was warm) en een ijsthee, terwijl Wilma niks had. We hadden ook wel trek dus moest er eten komen. Babs nam miniloempia's en de rest nam kipsate.
Hans probeerde daar ipv witte rijst nog nasi van te maken maar dat was onbegonnen werk.
Oma verdween voor een tijdje en wij vermaakte ons met 3 kleine pups die nieuwsgierig kwamen kijken maar het trapje nog niet op konden komen.
Wat zouden we te eten krijgen, moest de kip nog geslacht worden? Het duurde best wel wat lang. Babs was als eerste aan de beurt en de loempia's waren heerlijk en even later was daar het bord saté van Frits. Acht stokjes heerlijk mals vlees en een verrukkelijke saus van pinda's en ketjap. Vervolgens Wilma en niet lang daarna Hans zijn bordje. Wat hebben wij daar lekker gegeten en toen oma hoorde dat wij uit Nederland kwamen, kwam ze pas echt los. We verstonden er niet veel van behalve dat ene Kees ieder jaar langs kwam en er bleef slapen. We denken dat Kees ieder jaar tonnetje rond terug naar huis is gegaan.
Rekening gevraagd, zowat gestikt in de laatste slok drank want we moesten totaal
150.000 roepies afrekenen € 2,50 pp. Toen kregen we ieder ook nog een zakje kruidnagels en een tros bananen mee. Lekker mens hoor die oma tingeling.
De rit ging verder dwars door Bali heen en onze chauffeur liet ons mooie dingen zien en hoe meer hij vertelde hoe langzamer hij ging rijden. Hij hanteerde ook het principe van pompend remmen en ja dan weten Wilma en Hans het wel. We zijn er zonder overgeven vanaf gekomen maar....
Apen langs de weg, prachtig versierde straten voor een ceremonie ( daar hebben ze er maar 250 per jaar van). Ze weten zelf soms niet meer denken wij waarvoor sommige zijn.
We arriveerden prima op tijd bij onze laatste stop van deze reis, het complex van bali emerald villa's. Hier gaan wij de laatste week heerlijk rustig genieten van de zon, misschien nog iets ondernemen maar voorlopig staat er niet veel op het programma.
Wordt vervolgd....